Uit Eten en Grease: Een Reis met Mijn Moeder en de Mantelzorger in Mij

Verhalen over mijn reis als mantelzorger voor mijn moeder, die haar strijd tegen dementie met liefde en geduld doorstaat, terwijl de muziek de herinneringen tot leven brengt.

Op een gure februari avond plofte ik samen met mijn moeder op de bank, lekker onder een warm dekentje. Buiten was het koud, maar binnen voelde het veilig en gezellig. Toen de film Grease op de tv begon, voelde ik een glimlach opkomen. Mijn moeder keek naar de intro, waar de namen van de acteurs in een tekenfilm stijl verschenen. Ze vroeg of de film al bijna afgelopen was, en ik legde geduldig uit dat het net begonnen was. Elk liedje dat langskwam, bracht opnieuw verwondering: “Zing jij dat echt allemaal mee?” vroeg ze. Mijn antwoord was simpel: “Het is mijn werk als zangeres, mam.” Ik begon haar ook wat te vertellen over mijn jeugd en hoe deze muziek voor mij vol herinneringen zat, maar vaak was haar aandacht alweer bij de beelden en de muziek. Ze was helemaal in de ban van de liedjes, en vooral de herkenning van de acteurs zoals John Travolta.

Grease poster bij Muziek en Mantelzorger zijn

“Hoe zou hij er nu uitzien?” vroeg ze, en ik antwoordde lachend: “Kaal!” Ze keek me verbaasd aan en vroeg nogmaals: “Nee, maar hoe ziet hij er nu uit?” Het besef dat Travolta nu kaal is, leek niet door te dringen. Waarschijnlijk herkent ze hem gewoon niet meer met dit andere uiterlijk, dacht ik bij mezelf. Het gevoel dat je constant een soort detective moet zijn in het hoofd van iemand met dementie is elke dag weer anders. Haar reactie verandert met elke nieuwe prikkel die ze ontvangt, en ik probeer steeds weer te begrijpen wat er precies in haar hoofd omgaat.

Maar het moment met Grease was er een om te koesteren. De muziek en de beelden waren voor haar een vertrouwde wereld, zelfs als ze er maar voor een kort moment in opging.

Daarvoor hadden we samen gegeten in een restaurant. De ober had ons naar een tafeltje in het midden van het restaurant verwezen, met looppaden rondom ons – veel te veel prikkels voor mijn moeder, die al snel overweldigd zou kunnen raken door de drukte. Ik voelde het al aankomen, uit ervaring wist ik dat dit niet de beste plek voor haar was. Dus liep ik naar de ober toe, hopend dat hij mijn zorgen zou begrijpen. Ik legde uit dat mijn moeder Alzheimer heeft en vroeg of het mogelijk was om een rustigere plek te vinden. De jonge ober begreep het meteen. Gelukkig was het nog vroeg, en hij wees ons een rustige tafel in een hoek, met haar rug tegen de muur, zodat ze niet gestoord werd door de drukte om ons heen. Het was een gebaar van begrip dat voor ons zo belangrijk was.

Het eten was – zoals verwacht – subliem, maar het was vooral het gebaar van de ober dat de dag zo bijzonder maakte. Het herinnerde me eraan hoe belangrijk het is om zulke momenten samen door te brengen, ook al worden ze steeds anders. Elke keer opnieuw zoek ik naar manieren om haar het meeste comfort te bieden, om die ene, mooie herinnering vast te houden. We koesterden het moment, wisten dat het nu belangrijker was dan ooit om alles te omarmen. We hebben genoten van de rust, het eten en vooral van elkaar.

Wat een fijne dag alweer samen – en ik besef me keer op keer dat dit het soort momenten zijn die we koesteren. Elk moment telt.

Laat gerust uw verhaal of reactie achter onder deze blog. Als zangeres zing ik tevens in de zorg. Meer over mijn muziek in de zorg, info of contact via bijgevoegde knop.

Click Me